Als kind snapte ik niet veel van de wereld.
Waarom was men niet liever voor elkaar?
Wat is het nut van oorlog en ruzie?
Waarom misbruiken mensen hun macht?

Ik kroop steeds vaker in mijn eigen wereld en bekeek mijn omgeving van een afstandje. Ik probeerde de wereld te begrijpen vanuit het standpunt van anderen.

Misschien zag ik het wel allemaal verkeerd, want blijkbaar vond iedereen het normaal. En zo raakte ik steeds verder verwijderd van mezelf.

 

Ik bleef eigenwijs in een poging trouw te blijven aan mezelf, maar ook daarin durfde ik niet alles te laten zien. Uit angst de liefde van de mensen om me heen te verliezen.
 

Zelf wist ik de weg niet meer terug te vinden. Ik durfde niet, bang om alles wat ik met moeite opgebouwd had, te verliezen. Gelukkig zette mijn zoontje mij stil.

​

Hij liet mij voelen dat ik niet leefde, maar overleefde.
Hij liet mij de weg naar de natuur en mijn eigen natuur weer terugvinden.